VII. - AD VICTOREM REGEM
Hic tu manebis, conditor, optime. | |
| 320 |
nocte viam dubiamve pugnam.
Consistat. Absunt iam litui procul. Vanescit omnis clamor. Obit furor ceu sidus infestum. Renidet Pax roseo veneranda caelo. |
| 325 |
Haec ara Pacis, fortis eques, tuae. Te rura caelum nutriat augure frugesque sol felix ab arvis eliciat latiusque raster. Ac temptet altis oppida sibilis |
| 330 |
foedetque fumis ignipotens labor dum dulcis umbra lar et unum quemque suus iuvet hortus aura. Maestos sequatur carior exsules antiqua mater nec sinat immemor |
| 335 |
errare per diversa terrae solivagos inopesque iuris. Nostri revisant litora navitae, quodcumque nobis paruit aut patet per nos, et acres classe certent |
| 340 |
velivolum perarare caelum.
Magnis iuventus maior avis suo fungatur ultro munere nec bonas detrectet artes nec pudorem et casta modum veteresque mores. |
| 345 |
Aedes nitenti congreget atrio parvos Quirites et docili beet virtute. Quos auscultet altrix Italia Italiam canentes. Hic tu manebis, pacifer, aereus. |
| 350 |
Frustraque terram magnus equus cavet. Quod si Latini, Victor, olim «Mars vigila!» clupeos moventes dicemus, armis cum fragor ingruat circum recussis, clangor ad ultimum |
| 355 |
certamen erumpentis ensis quo placidae tremat ara Pacis, clangore longo tunc iterabitur clivoque sacro Ianiculum procul atque ensis ensi duxque regi, |
| 360 |
quod solitus, resonabit: «Adsum!»
et fluctuantem subter equis suam prorsus videbunt Italiam mari terraque supremae perennesque excubiae geminusque vindex. |